Jednak jedwab jest delikatny, zwiewny, ma żywe kolory.
Jedwabiu nie kupują zwariowani ludzi, ale raczej poukładani, mający pieniądze,
zorganizowani wewnętrznie, mający poczucie wartości rzeczy.
Jedwab to marzenie o dobrobycie ( nie bogactwie i szpanerstwie), o
dobrym życiu, wygodzie, trwałości, wartościach w życiu, godności.
Jedwab kupują ludzie, którzy chcą „zobaczyć w sobie odbicie królewskiej istoty”.
Nie władcy, tylko człowieka godnego, lepszego,
któremu codzienne problemy rozwiązują się same,
zawsze pogodnego i zrównoważonego, mądrego.
Jedwab jest jak skrzydła motyla, jak płatki kwiatów, jak obłok, który nas otula, jak zorza.
Jedwab to miękkość, poczucie bezpieczeństwa, podstawowe zasady tkwiące
tak głęboko w nas, że wydają się naturalne.
Dostatek przez całe życie i nasz własny ład, wolność, swoboda, lekkość,
wewnętrzny uśmiech, naturalne zdrowie,
natura i cywilizacja w granicach jakie im wyznaczamy.
Jedwab to noc poślubna, przytulenie dziecka, błogi sen, letni deszcz,
ciepło zachodzącego słońca , muśnięcie wiatru .
Jedwab to podziw pięknej kobiety, oddanie kochanej kobiety,
przekonanie o własnej wyjątkowości, poczucie mocy, pierwsze miejsce, świat w zasięgu ręki.
Tak wiele chciałabym powiedzieć o jedwabiu, a tak małe mam możliwości.
jedwabie 